Huilen is een van de vele manieren waarop een baby communiceert. Een baby die vaak of langdurig huilt wordt in de volksmond ook wel een 'huilbaby' genoemd. Binnen de hulpverlening spreken we liever over 'een baby die excessief veel huilt'. Het zijn de ouders die bepalen wat 'veel huilen' dan precies inhoudt. Hebben zij het gevoel dat hun baby veel huilt, maken ze zich zorgen of denken ze dat er iets speelt, dan is er automatisch sprake van excessief huilen. 

Dit intense of frequente huilen kan - wanneer er geen medische verklaring gevonden wordt - duiden op een onverwerkte ervaring tijdens zwangerschap en/of geboorte of op moeite met het loslaten van opgebouwde spanningen. 
We weten namelijk dat ervaringen tijdens de zwangerschap, bevalling of het prille leven opgeslagen worden in het lichaam of op cellulair niveau. Naast het huilen om een behoefte (honger, natte luier, etc.) kan het huilen dus ook een uiting zijn van een emotionele last of een fysieke last die emotioneel verklaard kan worden. Denk maar aan volwassenen die kunnen lijden aan spanningshoofdpijn, maagklachten en slaapproblemen wanneer zij stress ervaren. 

Tot slot kan opgebouwde spanningen ook het gevolg zijn van moeite met het verwerken van  alledaagse prikkels (sommige kinderen zijn nu eenmaal gevoeliger aan prikkels dan anderen). Na een tijdje kan er een vicieuze cirkel ontstaan van opgebouwde spanning, oververmoeidheid en ouders die geen idee meer hebben hoe ze hun kleintje tot rust kunnen brengen. 

Mensen - en dus ook baby's- bepalen zelf wat als 'ingrijpend', 'impactvol' of 'traumatisch' ervaren wordt. Soms is een ervaring duidelijk en vanzelfsprekend intens, soms is die dat niet. Dan hebben ouders het gevoel dat alles goed is verlopen (of 'is gelukkig alles goed gekomen'), maar was het voor de baby, die nog geen taal heeft om te begrijpen wat er precies is gebeurd, veel ingrijpender dan voor ons volwassenen. 

Wat kan allemaal spelen: 

• Langdurig geboorteproces
• Inleiden van het geboorteproces
• Kunstverlossingen (tang, vacuüm, keizersnede, mee drukken op de buik)
• Keizersnede
• Scheiding van de moeder
• Verlies van een tweelinghelft (soms heel vroeg in de zwangerschap)
• Stress tijdens de zwangerschap (waaronder ook opnames of medische interventies in de zwangerschap)
• Ongewenste/ ongeplande zwangerschap
• Vroeggeboorte
• ...

Voorafgaand het gesprek krijgen de ouders enkele vragen doorgestuurd, om zicht te krijgen op het gezin en hun hulpvraag.

In een eerste gesprek wordt uitgebreid in kaart gebracht wat moeilijk loopt en wat hiertoe bijdraagt. Dit gebeurt steeds in interactie met de ouder(s) én de baby. Er zal ook gewerkt worden met de baby zelf, dus het is belangrijk dat deze ook aanwezig is.

Soms wordt er gesproken over prikkelverwerking, soms wordt er informatie gegeven rond het huilgedrag van baby's, soms wordt er gewerkt aan de afstemming ouder-kind, soms is het voldoende dat de baby een stuk van de opgebouwde spanning los kon laten tijdens de begeleiding.

Wat er daarna nodig is wordt per gezin bekeken en gebeurt steeds in onderling overleg.


Deze vorm van begeleiding sterkt ouders in hun eigen kunnen. Een derde, neutrale partij kijkt naar wat voor het gezin kan werken en reikt handvaten aan waarmee de ouders aan de slag kunnen, om te zien wat voor hun baby werkt om zijn of haar emoties en opgebouwde spanningen los te laten.